Z Milczenia Drzew Wyrwani chcą wiedzieć czy są dobrze urodzeni.

Jakbyśmy byli nie do końca dobrze urodzeni. 

Przez młodą matkę.
Bez doświadczenia.

Może się brzydziła?
Lub nie wiedziała,

że trzeba to zdjąć, przegryźć, uwolnić nas?

Oczywiście, sam poród przeszedł według wszystkich punktów, poprawnie.

Tylko z czasem, nasz chód przemienił się w pełzanie.

Trudno było stawiać - jak inni - sprawnie nogi.

Szybko opanowana technika i nawet nie zaczęło nam nazbyt doskwierać

czy przykrywać uwagę innych.

Raczej poddani radości przemianowania się, oddalenia od matki

- jak inni robiliśmy to, co się robi, gdy zew natury pcha cię

do poznawania świata

Podobnie w przypadku wyciągania ręki (ku czemuś, komuś) rąk.

Rzadko udawało się uchwycić. Choć przez elastyczną powłokę

odczuć można było ciepłotę, twardość lub miękkość przedmiotu.

Rozwierało to przed nami różnorodność istnienia materii.

Sami będąc różnorodnością, czuliśmy to tak mocno, że myśl o szczęściu

zdawała się być tak krucha, że z żalu i litości porzucaliśmy ją.

Jakbyśmy byli nie do końca dobrze urodzeni. Przez młodą matkę

bez doświadczenia.

Może się brzydziła? Lub nie wiedziała, że trzeba to przegryźć, zdjąć, uwolnić nas?

A mimo to, żyjemy, widzimy, doświadczamy.

I tylko ten jeden punkt w procedurze pominięty, ale sam poród

przeszedł według innych punktów, poprawnie.

I widzimy- choć z lekkim zniechęceniem. Ale to minus, czepianie się.

I słyszymy- choć wespół z ciągłym szmerem - ale to ornament,

jakiś przepych, znamię, piegi.

Dotyk. Jest możliwy. Odbywa się. Choć potrzeba czasu

na przyzwyczajenie się - pozbycie obrzydzenia. Ale jest.
Jest możliwy.

I z czasem tylko pojawia się myśl: czy chociaż na sądzie ostatecznym

Staniemy wszyscy. Czy będziemy tam w płci dobranej do ducha

bardziej starannie.

Bez względu na to, jakie punkty ten sąd przewiduje chcę wiedzieć

czy będzie tylko ten jeden: byśmy nie byli pomyłką?